Naar het eiland Wight het “zeilersmekka” van Engeland

YARMOUTH - We waren van plan om 2.30 uur weg te varen naar Wight. Toen we wakker werden was de wind alleen behoorlijk aangewakkerd tot hard (ca. 6 bfrt) We zouden dan een heel eind tegen de wind in moeten varen in oncomfortabele omstandigheden. Dus besloten we nog een paar uur af te wachten. Om 6 uur was het aanmerkelijk beter en dus vertrokken we. Het werd (weer) motorzeilen want de wind die was overgebleven ging de verkeerde kant op. Zeilers zijn net boeren, nooit tevreden met het weer.
Het werd een prima tocht naar het eiland Wight. Je moet door een vrij smal stuk varen en het was niet de eerste keer dat we er waren, dus alles ging prima.We varen door “The Holy Water off Cowes”, waar vroeger alleen de upperten zeilden!Het zeilen daar is ook een belevenis je ziet er de mooiste klassieke schepen. Je kunt er mooie prenten van kopen. Langs de jachtclubs (blauwe blazer verplicht) zeilen we naar Yarmouth waar onze vrienden ons tegemoet zijn gevaren.Om 17.00 uur waren we er. De haven is flink gemoderniseerd. Er waren in het verleden alleen maar meerpalen voorhanden waaraan je voor en achter moest vastmaken. Dat vergde goede stuurmanskunst. Veel reputaties zijn daar aan diggelen gegaan, vooral als de wind dwars op de palen stond. Nu zijn er pontons gemaakt. Dat zorgt ervoor dat de bezoekers ook sterk zijn toegenomen. De havenmeester wist al dat we langszij the Summerwind mochten afmeren. Lucy stond bij het begin van de haven ons al toe te zwaaien. Het werd een warm onthaal met natuurlijk een drankje en een diner aan boord.
De volgende dag zijn we het dorpje wat gaan verkennen. Het is een schattig plaatsje met leuke winkeltjes en galeries. Even wat inkopen gedaan in de plaatselijk buurtsuper. Wat een verschil met Brighton waar de supermarkt Asda even groot is als de Beijenkorf. Hij is ook nog 24 uur per dag open!
In de middag zijn we weg gevaren om voor anker te gaan in Alumbaai. Vanaf de ankerplaats heb je een prachtig uitzicht op de 500 meter verder gelegen Needles, de beroemde rotsformatie met aan het eind de vuurtoren. Enkele jaren terug zijn we er met de bus heen geweest met Govert en Marleen Rietveld. We lagen toen met onze boten in Cowes. De kabelbaan waarmee we toen naar het strand zijn afgedaald was er nog steeds. Het is echt een schitterende baai met prachtige veelkleurige steile rotsen Maar ondanks dat de baai beschut lag zorgde de binnenlopende deining voor veel ongemak. We lagen behoorlijk te rollen en dat geeft geen onspannen gevoel. We beloten na de lunch om daar niet te overnachten en door te varen naar Studlandbaai ca. 12 mijl verder. De reis er naar toe was ook niet erg plezierig want zowel de wind van circa 5 bft. en de stroom stonden tegen. Het werd gewoon ruim drie uur tegen de wind in hakken dus!In Studlandbay was de zee lekker rustig dus we hebben daar het anker weer laten zakken en zijn lekker “onder zeil” gegaan.
De volgende morgen omstreeks 10.00 uur zijn we weer vertrokken, nu richting Dartmouth. Bij de start was het weer redelijk helder. Met ruim drie mijn stroom mee schoten we ook lekker op. Na echter een uurtje varen kwamen we in echt dikke mist terecht. Het is dan heerlijk om radar aan boord te hebben. Enkele keren zijn er schepen langs gevaren op slechts enkele honderden meters afstand zonder dat we ze gezien hebben. Op de radar kun je dan goed anticiperen op hun positie. Toch waren er schepen die op het laatste moment hun koers zo sterk verlegden dat ze ons op enkele tientallen meters passeerden. Er werd vriendelijk gezwaaid maar het geeft toch wel enige hoogspanning op zulke momenten. Dat je elkaar veelvuldig tegenkomt op deze routes komt onder meer dat wij en natuurlijk ook zij, de kortste weg nemen langs de kust.
Het ging gelukkig allemaal goed en halverwege de tocht klaarde het op en kregen we de zon te zien. We konden nog enkele stukken zeilen maar ook hier hebben we hoofdzakelijk de motor het werk laten doen. Onze nieuwe motor doet het voortreffelijk en zorgt mede voor plezierige overtochten.
Omstreeks 20.00 uur liepen we de haven van Dartmouth binnen. Het is voor ons bekend terrein want wij hebben er al heel veel gelegen. Het is voor ons zo’n beetje onze tweede thuishaven geworden. Na binnenkomst hebben we eerst water getankt bij een tapplaats. Omdat we niet aan een ponton in een Marina komen te liggen moet je zo nu en dan water gaan tanken. Ook is er geen stroom voorhanden. Je moet dus zuinig zijn met zaken welke in een Marina normaal voorhanden zijn. Onze zonnepanelen doen nu goed werk, bijgestaan door een uurtje stroomdraaien met de dynamo van 115 amp. van onze nieuwe motor. De eerste nacht hebben we langszij de boot van Norman en Lucy gelegen. De dagen daarna komen we aan meerboeien te liggen. Er zijn in Dartmouth geen meerboeien waar je alleen met de voorkant vast ligt en door het tij en de wind rond de boei draait. Je ligt er zowel aan de voorkant en achterkant vast aan een meerboei. Het is even wennen om aan te meren, maar als je het echter enkele keren gedaan hebt valt het wel mee. Tocht prefereren de meeste bezoekende jachten af te meren aan pontons welke ook voor handen zijn voor bezoekers. Je kunt er echter niet aan de wal komen en er is ook geen water en elektriciteit. Verder kun je er goed ankeren in een bodem met goede houdkracht. De regels schrijven echter voor dat je tijdens het tijdstip dat het tij keert aan boord moet zijn. Dat is niet prettig zeker niet als je net als wij soms hele dagen weg zijn. Er kan overigens behoorlijk wat stroom staan in de rivier.